Gitmiş,
Benden ne varsa gitmiş.
Yazık!
Benim çabalarım tutunmak içindi.
Ben tutunmak için km' lerce tırmanırken,
Tek bir hamlenle onca km' nin üzerine yığıldım kaldım.
Sormadım, sorgulamadım.
Sevdin sandım, sevdiğini sandım.
Sana geldiğimde arınacaktım,
Beni onca ağırlığımla beraber ittin sen,
ve ben onların da altında kaldım.
Zaman garip bir şeymiş,
Duyguların bile fiziki halini değiştirebilirmiş,
Sımsıcakken buz gibi yapabilirmiş,
Merhametliyken de merhametsiz!
Işığı görmüşken ben,
Söylenecek onca şey varken,
Neden?
Belki dinleseydin geçerdi.
Belki geçerdik,
"sen sadece bak, ben anlarım, dolmasın gözlerin..
iyi şeyler bu yazdıklarım." demiştin.
Yetmedi.
Yetemedi.
Ben yürürken, kalbimin koşması gerekirmiş,
Hatta rekordan rekora tırmanmasıymış doğru olan.
Bir kalbe başka kalbi zorla sığdıramazsın ya hani.
"Seni bilmeden sen olamam, sen olmadan da ben olmaz"
Ne kadar dolu bir duygu dizesi gibi değil mi?
Zemini su olan bir araziye oturtulmuş harflermiş meğer.
Tek yağmurda iniverdiler aşağıya.
Karıştılar yağmura ve arkalarına bakmadan gittiler ben ise
Onca dolu sandığım harflerden kalanlarla kalakaldım biliyor musun?
Umut dediğin bi nefes, oksijen hücrelerine giren,
Yeniden seni yeşerten bir şey umut.
Ben kışın ortasında bahara soyunmuştum.
Bu kadar üşüyeceğimi kestiremedim inan.
Sırtımdasın sandım,
Kollarınla, göğsünle, bütün bedeninle, her şeyden de öte kalbinle..
Kocaman bir boşluğa dayamışım sırtımı ben.
Donmuşum soğuktan.
Aşk sarhoşluğu işte, uyanamamışım,
Donmadan önceki son ve çok tatlı uykumdan uyandırıverdin beni.
İyi bir şey mi bilemiyorum.
Maraton bitti,
Yarış artık bitti,
Herkes köşesinde,
Etraf buz sessizlik,
Yarış yok, yarışmacı da,
Bomboş yollarda, deli deli koşarak
Kalpten bir ev aramak artık boş,
Uyan artık, aşk yok!
Fark etmedin mi,
Sen bağırdıkça yankılanıp sana dönen seslerden?!
Hadi Feraşe, yapma ama,
Bu kadar da aptal olamazsın!
İyisi mi sessizlik!
Feraşe.
