Duydun mu başıma gelenleri ?!

Duydun mu kalbimdeki cam kırığı sesini ?

Duydun mu ne kadar savunmasız kaldığımı ?!

 

Avuçlarımın kucağıma düştüğünü, gözyaşlarıma söz geçiremediğimi..

Peki ya seni ne kadar özlediğimi?

İçime bat razıyım! Sessizliğine aşık olmaya da..

Odamdaki minicik hayaletsin sen,

Korktuğumda sarıp sarmalayan, güldüğümde benimle gülüp duran..

Seni o kadar özledim ki.

Ve senden gelecek tek bir harfe o kadar muhtacım ki!

 

Kendimden nefret ediyorum.

Kalbimin en güzel odasında, en güzel misafirisin sen!

Seni Seviyorum.

Yutkunamamak.

Uktelerden abideler yarattım sevgilim.

Yutkunamadıklarımdan harikalar..

Gene geldim işte kapına.

Olmadı çünkü, aynen tahmin ettiğin gibi..

Daha da büyüdün, daha da içinden çıkılmaz bir hal aldın içimde.

Neden böylesin dediklerinde, cevaplarım yok.

Sessizliğimin, sesimi bastırmasını sevmiyorum.

Hani deli gibi dakikalarca koşarsın da, 

Gecenin bir körü, sapa bir yerde duran o tek otobüsü kaçırırsın,

Günlerce beklemektir ya sonu..

Of! Yorgunum.

Her şeyimi bırakmışken, koşmanı özledim,

Yakmak için sigaramı uzanırken, sigaramı elimden almanı..

Bakışarak da hafifleyebileceğini, hafifleyebileceğimi öğretmeni özledim.

Sinirden ölmek üzereyken, sadece muzur bi bakışınla düşmesini özledim gardımın.

Kızamamayı, Kadın gibi hissetmeyi, seni çok özledim.

Aramızdaki o güven köprülerini yıktığım için çok üzgünüm.

Tekrar kurulamayacaklarını bildiğim için de en az o kadar üzgünüm.

Kalplerimiz arasındaydı tüm yollar, köprüler..

Ben yaktım, yıktım ne varsa..

Bu kadın Cehennemde yanmalı!

Kırdığı kadar kırılmalı!

Feraseden.