Sana Koşabilseydim Eğer, Söyleyecektim.

Ne kadar da sessiz burası, herkesler gitmiş gibi.
Çok da karanlık ayrıca.
Ama na gariptir ki en ince detayı bile hissedebilen parmak uçlarım hissiz şuan. Sanki kesikler gibi.
Ben bir şey yapamıyorum ben yalnızca hissediyorum, kalbimle o kadar.
Her sabah uyanışını ve sokağımızdan geçişini biliyorum mesela.
Seninle çok defa karşılaştık. Çok defa aynı kitaba gitti ellerimiz zamanında,
Farkında olmadın.
Ben sana kilometrelerce yakındım, sense bana saniyeler kadar uzak..
Sen başkalarında ararken kalbine ilacını, ben ihtisasımı yapmıştım senin üzerine.
Kimi zaman elele geçerdin sokaktan o kızla.
Halbuki ben o kızın seni hak ettiğini hiç düşünmedim.
Yok hayır! Seni kıskanmaktan değildi bu, o kızın kalbi seninkine göre çok daha fazla genişti.
Sana koşabilseydim eğer, söyleyecektim.
Ben konuşamam bilirsin, hayat doğarken verdiği hediyeyi sonradan aldı benden,
Ben konuşamam.
Seni sokağın başında bekler gibi yaptığım günlerden sonra hayat doğarken verdiği en güzel hediyeyi de aldı.
Ben yürüyemem.
Olsun! Ben de pencerede beklerim geçişini.
Benden alınanları sana ekledi Rabbim.
Daha bi hızlı yürür oldun, daha çok konuşur..
Neler olduğunu bilmesem de hayatında, hep müdahil olmak istedim senin gözlerinden düşen,
Benimse kalbime düşen gözyaşlarına..
Çoğu zaman ağlarken görürdüm seni, konuşmak, ağlama demek isterdim. ama biliyosun;
Ben konuşamam.
Öyle bir şey ki bu, anlatması çok zor,
Sevginden sinen çatlayacak, ama dudakların zımbalanacak, tek bir sır bile veremeyecek sevgilisine..
Koşarak sarılmak isteyeceksin, ama olmayacak, onun sana sarılmasını beklemekle yetineceksin.
Acınmasından hoşlanmıyorum.
Ama kadın gibi sevemediğim için seni acıyabilirsin bana!
Şimdi imkansız belki ama cennette rüzgarı da alıp arkama,
Kilometrelerce koşacağım sana, Söz.